Günlerdir evdeydik.Hepimiz nekahat dönemindeydik.Halsizlik,kırıklık,iç kararması...
Pencereden baktım. Gün çok güzel görünüyordu.
Hadi dedim koncaya..Yürüyelim...
Yürüdükçe yenilendik sanki.
Gerçi yürürken içimdeki kırıklığı da götürdüm yanımda..Yarım asırlık dostluğumdan gelen...Bende herşeye hakkı olduğunu, onda herşeye hakkım olduğunu düşündüğüm,çocukluk, genç kızlık, evlilik, annelik, menepoz dönemlerini paylaştığım..
Birden "Dur! Daha fazla adım atma!" dedi bana...
Duvara çarptım...
Şu güzelim evlerde kimler yaşadı acaba?Kimler güldü, kimler ağladı? Kimler sevdi?
Şimdi neredeler?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder