Pazar günleri güzel bir şey olmaz gibi gelirdi hep. Tüm hoş beklentiler, Cumartesilerdendi. Sanki gülünecek ,gezilecek,müzik dinlenecek mutlu olunacak tek gündü o.
Artık pazar günleri hiç kasmıyorum.Yorucu yemeklere,programlara,sağı solu ovalamalara hiç kalkışmıyorum. Cumartesileri de büyük beklentilere girmiyorum. Benim için her gün güzel ve özel.
Bu sabah bedenim beni ne zaman kaldırdıysa o zaman kalktım. Kendime evdeki otlarla iki yumurtayı karıştırıp bir omlet yaptım. Sadece kendime. Çünkü bu dereotlu, maydonozlu, naneli güzelim omleti benden başka kimse ağzına sürmez.
Damak zevkleri ne kadar değişik. Mesela Kızgül'ü düzenli sebze meyve ağırlıklı besledim durdum çocukluğunda. Yok olmuyor ne yapsan. İlle o kendi yolunu çiziyor.
Öğlen yemeği zamanı o henüz kalkıyor. Kahvaltı olarak ya bir tost ya şokellalı bir ekmek yiyor. Akşama kadar gofret falan atıştırıyor.Akşam yemeğini düzgün yiyor neyse.
Biliyorum 22 yaşında ve kendini en az benim onu düşündüğüm kadar düşünüyordur ama... Olmuyor işte,dayanamıyorum. Başlıyorum söylenmeye.
İşte spor yap.Hareketsizsin çok. Düzenli ye; meyve ye; akşamları çok oturma.Melatonin hormonu salgılanmaz sonra. Dır dır dır...
Sonra düşünüyorum.Çocuk KPSS'ye hazırlanıyor. Onu rahat bırakayım diyorum. Üç gün dayanıyorum ancak.
Neyse...Şimdi gazete okuyacağım. Sonra da keyif keyif kitap okurum.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder