Parka gitmedim. Onları gözlerimle görmedim.
Büyük bir ihtimalle "Duran Kadın" da olmayacağım.
Ben sadece "Tencere Çalan Kadın" olabildim.
Ama hep yüreğimdelerdi.
Dualarımda da "Bizim Çocuklar " olarak yerlerini aldılar.
Sade hayatımı yaşarken mutlu anlarım da oldu, mutsuz anlarım da...
Soframda güzel yemekler de oldu.
Uyudum, kalktım, sokağa çıktım, okudum, tekrar uyudum.
Ama hep aklımdaydılar.
Ah! O yağmur... "Dur, yağma sakın çocukların üstüne!" dedim.
Beni dinlemedi. Kova kova döküldü İstanbul'un üstüne.
Elimde sıcak çay bardağım varken...
Başım cama dayanmış yağmuru seyrederken...
Nasıl ezik ve suçluydum.